de eerste dagen

23-10-2007

Wij hebben papa veel verteld over de afgelopen zes weken en hij vertelde ons veel over zijn werk en Doha. We wonen nu eerst in een appartement en hebben een ruime slaapkamer die we ingericht hebben met onze spulletjes en tekeningen,foto s van school.
In Doha heb je hele grote luxe shoppingmals met watervallen en zelfs een ijsbaan en een kermis. De winkels zijn heel modern en er is zelfs een …Mac Donalds in Doha.
In het begin vonden we het heel vreemd om iedereen in lange witte (thub/dish dash)en zwarte gewaden (Baja) te zien lopen. Bij de meeste vrouwen zie je alleen de ogen en soms dragen ze ook nog een grote zwarte zonnebril (Ray-ban). Ieke heeft al een barbie die er net zo uit ziet als de vrouwen hier. Iedereen rijdt heel erg hard en in hele grote auto’ s. Ook wij rijden in een grote auto met airco.
Onze vader werkt als technical manager bij de sportlclub “Al-Ahli” We hebben het stadion bekeken en kennis gemaakt met de mensen. De mensen zijn allemaal heel erg aardig en we schudden vele handen of geven high fives. Mama mag niet iedereen een hand geven, zij hoeft alleen maar te knikken.. Omdat we nog niet op een compound wonen, zwemmen we in het zwembad op de club (mama mag hier niet zwemmen).We maken vele bommetjes van de duikplank en mama geeft ons op afstand instructies. (tekst: Jan Watze en Ieke)
De kinderen zwemmen hier ontzettend slecht, en ik wil soms uit mijn stoel komen om ze te hulp te schieten. De meeste kinderen zijn hier dik en Jan Watze en Ieke zijn dan ook de kleinsten en dunsten. In het zwembad maken ze hele mooie sprongen van de duikplank, in vergelijking met al die enorme bommetjes die vaak de Qatari jeugd maakt. De kinderen hier hebben geen ritme en ze eten wanneer ze honger hebben. Overal zie je hier dan ook erg veel junkfood restaurants.
Ik heb toch al wel gezwommen in de zee met helderblauw warm water.Op het strand een mooi uitzicht op de sky line van Doha en aan de andere kant het toekomstige eiland Pearle.(luxe eiland)
In Doha zijn vele luxe hotels met privé stranden waar je een dagkaart of abonnement neemt, je kan dan gebruik maken van de vele faciliteiten die het hotel biedt. Als vrouw mag je dan ook gebruik maken van het zwembad, de zee en van de gym. Binnenkort gaan we een keer met de hele familie daarvan genieten.
We hebben de eerste week al erg veel mee gemaakt en indrukken opgedaan. Picknicken aan de “corniche”, dit is een boulevard van 10 km, tot s avonds laat genieten hele families van de zwoele avond zon en het uitzicht op de vissersbootjes en de mooie verlichte skyline van Doha.
Ik rijd hier zelfs al auto en dat is normaal gesproken niet zo bijzonder maar hier is het een attractie op zich. Er zijn voor mijn gevoel geen verkeersregels. De vele rotondes ,deze hebben een ding gemeen met de rotondes in Nederland, ze zijn rond. De rijstroken gaan soms van 3 naar 2 of naar 1 en ze halen je rechts en links in. Gelukkig rijden we in een automaat en hoef ik niet te kijken in welke versnelling ik zit. In Nederland zagen we op tv wel eens iemand in een Hummer rijden (Gorden) maar hier rijden ze in overvloed. Vaak drukken of toeteren ze je aan de kant. Auto rijden is hier een dagelijkse bezigheid om van A naar B te kunnen komen. Ik denk dat ik mijn fiets zal gaan missen.
Toch zie je soms arbeiders op zeer oude fietsen, tegen het verkeer in fietsen, levensgevaarlijk. Daarom denk ik niet dat het verstandig is om met de bakfiets door Doha te gaan.
Over auto rijden gesproken….de eerste zondag (in Nederland is het dan vrijdag) werden we uitgenodigd door een team manager van de club om met hem en zijn broer mee te gaan voor een woestijn tocht (zie foto’s). Even was het de vraag of ze je dan ook daadwerkelijk komen ophalen. Menig afspraak of belofte wordt gemaakt, in-shallah (als god het wil). De kinderen waren helemaal hieper de piep….met een jeep de woestijn in. Met zijn allen lekker comfortabel zittend op een schapenvel op de achterbank van de jeep. De broer van de manager was gekleed in het witte gewaad (Thub) en gelukkig was hij een uitstekende rijder. Onderweg werden we voorzien van drankjes en pitjes en zaadjes.Vlak voordat we de woestijn in gingen werd er lucht uit de banden gehaald , dit om het vast zitten in het mulle zand te voorkomen. Al snel veranderde de uitstekende rijder in een woestijn coureur en de kinderen schaterden het uit. Ik vond het dood eng en hoopte eigenlijk dat Gerard en de kids dit ook zouden vinden…nee dus!Grote duinen die op een afstand klein lijken maar steeds groter werden…veel mijn ogen dicht gehad en de kids vast gehouden want die schoten alle kanten op. Jan Watze zei dat dit nog leuker was dan de achtbaan in Attractiepark Slagharen.(dus oom Ben misschien een idee om een woestijn aan te leggen en woestijn crossen te organiseren) Het blijkt dat dit een populaire bezigheid is op de zondag. Hoe sneller de aanloop hoe langer je op een helling kan blijven rijden en dat is dan de uitdaging. We hebben al zittend in de schaduw vele pogingen zien mislukken en vonden het ook zonde dat er met zulke mooie auto’ s word gecrost. Ook crossen ze met squads de duinen op en af, dat lijkt Gerard en Jan Watze ook wel wat. Nou, dan ga ik met Ieke wel genieten bij een hotel aan zee. Op de terugweg werden de banden weer opgepompt en werd er even tijd gemaakt om te bidden (5 keer per dag). De mannen zijn ontzettend aardig en je kunt ze van alles vragen. Ze zijn wel nieuwsgierig naar onze westerse wereld, en vooral hoe wij het geloof beleven. Tijdens het rijden werden we ook nog getrakteerd op hete thee en dat is moeilijk vast houden met al die rotondes en de vele hobbelige wegen. Gelukkig kwamen we zonder kleer scheuren bij ons appartement aan.
De eerste indrukken zijn overweldigend en ik denk dat ik wel een aantal maanden nodig heb om alles hier te kunnen bevatten. Ik laat het maar op mij afkomen…
Groetjes, Linda en Familie